Biedni ojcowie, pracujący w firmach w których nawet podstawowych dwóch tygodni urlopu po urodzeniu dziecka nie można otrzymać. Nie mogłam się powstrzymać. Jestem kobietą i nieraz szlag mnie trafił gdy proponowano mi warunki ?kobiece? współpracy, i z uprzedzeniem podchodzono wedle zasady ?zaraz zajdzie w ciążę?, ale nie mogę zrozumieć niektórych osób ani tym bardziej ich zrozumieć.

Uciekłabym gdzie pieprz rośnie z takiej firmy, znacznie bardziej skuteczne rozwiązanie niż narzekanie. Problemy z byciem rodzicem w życiu zawodowym zazwyczaj są dotkliwsze w przypadku kobiet niż panów, nie oznacza to jednak że jesteśmy wyjątkowe i panów konsekwencje omijają. Nie omijają. Nie widzę jednak powodów, by dobrowolnie poddawać się rygorom.

Czym różni się dwutygodniowy urlop ojca od dwutygodniowego urlopu wypoczynkowego? Nie widzę wielkiej różnicy między nimi, a większość rozbieżności wynika z faktu iż świeżo upieczony ojciec załatwiający formalności i wiele innych spraw w domu, przemęczony nie na wiele zda się pracodawcy. Szef spokojnie podchodzący do tematu i niemigający się od realizacji podstawowych praw pracownika, zyskuje pewną lojalność. Czemu w tak wielu firmach, gdzie naprawdę nie byłoby problemu z dodatkowymi dniami wolnymi, pracownika biorącego wolne z powodu dziecka traktuje się jak wroga publicznego numer jeden? Chyba wedle zasady, iż jesteśmy warci milion gdy chcemy iść na urlop, i minimalną krajową gdy prosimy o podwyżkę.

Ktoś powie, że mamy rynek pracodawcy. Mamy ? ale czy musimy tolerować brak przestrzegania podstawowych uprawnień? Skoro już je mamy, i szef stawia się od razu w pozycji wroga na początku współpracy, nie widzę wyjścia innego niż starać się rozstać z takim pracodawcą jak najszybciej i najskuteczniej. Brak urlopu ojcowskiego to tylko jeden z wielu objawów.

Zmiana pracy naturalnie nie zawsze jest prosta, łatwa, bezkosztowa. Czasem trzeba zmienić kompletnie miejsce i środowisko, by zmiana na lepsze była możliwa. Nie wyobrażam sobie jednak pracy dla kogoś, kto zachowuje się jak mój najgorszy wróg.